Zasady FAIR – Findability, Accessibility, Interoperability i Reusability czyli „możliwość odnalezienia, dostępność, interoperacyjność i możliwość ponownego wykorzystania”- są coraz częściej stosowane we wszystkich dyscyplinach naukowych. Zasady te stanowią zobowiązanie do deponowania i udostępniania danych przez społeczność naukową, stowarzyszenia, instytucje, repozytoria i wydawców. Sytuacja jest jednak daleka od ideału, jeśli chodzi o dane dotyczące szkód wyrządzonych przez duże drapieżniki opracowane przez lokalne, krajowe lub europejskie organy administracji lub odpowiedzialne instytucje. Dane dotyczące zwierząt gospodarskich, które stały się ofiarami dużych drapieżników i związanych z tym kosztów ekonomicznych, a także dotacji otrzymywanych przez sektor hodowlany są rozproszone, trudne do uzyskania, nie są standaryzowane i nie podlegają kontroli jakości.
Polityka mająca na celu ograniczenie konfliktów między człowiekiem a dużymi drapieżnikami pilnie wymaga naukowej oceny skuteczności różnych środków zapobiegawczych, które są zgodne z celami ochrony przyrody. Takie wiarygodne oceny można przeprowadzić jedynie poprzez wdrożenie skoordynowanej i standaryzowanej europejskiej bazy danych z kontrolowanymi pod względem jakości danymi FAIR dotyczącymi drapieżnictwa zwierząt gospodarskich. Decyzje polityczne muszą opierać się na dowodach naukowych, a nie na emocjach. Podnieśliśmy tę kluczową kwestię w naszym właśnie opublikowanym liście w Science.
Duże drapieżniki odgrywają kluczową rolę w ekosystemach. Ekosystemy zamieszkane przez duże drapieżniki funkcjonują lepiej i są bardziej odporne. Zwiększanie odporności ekosystemów jest podstawą polityki UE w zakresie łagodzenia zmian klimatu i adaptacji do nich, a zachowanie funkcjonalnych populacji dużych drapieżników jest prawnym obowiązkiem wszystkich krajów UE.
przez Nuria Selva