Powrót dużych drapieżników do europejskich krajobrazów zdominowanych przez człowieka jest dużym sukcesem w zakresie ochrony przyrody, ale niesie ze sobą szereg wyzwań. W naszym najnowszym badaniu opublikowanym w Global Change Biology przedstawiamy pierwszy kompleksowy przegląd tego, w jaki sposób wpływ śladu ekologicznego człowieka reguluje zachowanie przestrzenne rekolonizującego dużego drapieżnika, niedźwiedzia brunatnego, w wysoce rozdrobnionym i zdominowanym przez człowieka krajobrazie Europy.
Analizując dane dotyczące przemieszczania się setek niedźwiedzi śledzonych za pomocą nadajników GPS z ośmiu z dziesięciu istniejących populacji niedźwiedzi brunatnych w Europie, stwierdziliśmy, że ślad ekologiczny człowieka ograniczał wykorzystanie przestrzeni przez niedźwiedzie, podczas gdy wyższe proporcje pokrywy leśnej sprzyjały przemieszczaniu się, zwłaszcza w Europie Środkowej i Południowej. Wzorce te potwierdzają rosnąca ilość badań wskazujących na globalną restrukturyzację przemieszczania się zwierząt spowodowaną intensyfikacją działalności człowieka1-3.
Dlaczego to ma znaczenie: Ponieważ niedźwiedzie brunatne nadal rekolonizują pofragmentowane krajobrazy w całej Europie, utrzymanie łączności między populacjami ma kluczowe znaczenie. Ograniczenie przemieszczania może nie tylko spowolnić odbudowę małych, odizolowanych populacji w Pirenejach i Apeninach, ale także ograniczyć łączność między populacjami i zmniejszyć wymianę genetyczną – na przykład między populacjami dynarsko-pindoskimi i karpackimi w Serbii lub między populacjami alpejskimi i dynarsko-pindoskimi w Alpach. Ograniczenie wpływu człowieka na przemieszczanie się zwierząt będzie miało kluczowe znaczenie dla zapewnienia skutecznej ochrony tych populacji w przyszłości oraz funkcjonowania i odporności ekosystemów, które zamieszkują.
Wciąż pozostaje wiele do zbadania — odwiedź https://doi.org/10.1126/science.aam9712, aby poznać wszystkie szczegóły.
Niniejsze badanie jest wynikiem międzynarodowej współpracy z naszymi partnerami z Uniwersytetu Ludwiga-Maximiliana w Monachium, Instytutu Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, Uniwersytetu Południowo-Wschodniej Norwegii, Uniwersytetu w Getyndze, Uniwersytetu w Lublanie oraz ponad 30 interesariuszy (agencje rządowe, instytucje badawcze, organizacje pozarządowe, administracje obszarów chronionych i uniwersytety) z 13 krajów europejskich, które od dziesięcioleci gromadzą dane na temat tego gatunku.
przez Aida Parres
Odniesienia:
- Doherty, T. S., G. C. Hays, and D. A. Driscoll. 2021. “Human Disturbance Causes Widespread Disruption of Animal Movement.” Nature Ecology & Evolution 5, no. 4: 513–519. https://doi.org/10.1038/s41559-020-01380-1.
- Mumme, S., A. D. Middleton, P. Ciucci, et al. 2023. “Wherever I May Roam—Human Activity Alters Movements of Red Deer (Cervus elaphus) and Elk (Cervus canadensis) Across Two Continents.” Global Change Biology 29, no. 20: 5788–5801. https://doi.org/10.1111/gcb.16769.
- Tucker, M. A., K. Böhning-Gaese, W. F. Fagan, et al. 2018. “Moving in the Anthropocene: Global Reductions in Terrestrial Mammalian Movements.” Science 359, no. 6374: 466–469. https://doi.org/10.1126/science.aam9712.