Pod koniec I Wojny Światowej, wskutek licznych polowań, wylesiania terenu oraz innej działalności człowieka, liczebność i zasięg występowania niedźwiedzia brunatnego w Karpatach zostały poważnie ograniczone. Populacja została wówczas podzielona na większą subpopulację wschodniokarpacką i małą, izolowaną subpopulację w Karpatach Zachodnich, która pod koniec 1920 roku liczyła około 15-75 osobników. Ostatnie badania przeprowadzone przez Straka i współautorów dostarczają dowodów na zróżnicowanie genetyczne między dwoma subpopulacjami, będące rezultatem niemal stuletniej izolacji. Autorzy podkreślają potrzebę ochrony łączności między tymi dwoma segmentami populacji. Link do artykułu TUTAJ.
